31 Οκτωβρίου 2016

Russia Falls Into Old Habits


By Lauren Goodrich

Nearly 10 years ago, Stratfor published a series on Russia's historical boom-and-bust cycle. At that time, Russia was clearly at the height of a boom, rebuilding itself into a stable and robust power. Today, the country is quickly descending into the next, less pleasant stage. The strategy that revitalized the country is becoming less effective, forcing Russia and its leaders to act more aggressively at home and abroad. Though still assertive, Russia is no longer acting from a position of strength. The country may maintain some semblance of strength for years to come, but its fragility will eventually become apparent, forcing it into the next phase of the cycle.

 

Geography's Role in Russian History

For nearly eight centuries, Russia has been trapped in a loose cycle: It rises from chaos, returns as a regional and sometimes even global power, grows aggressive as the system cracks, and then collapses before rising again. The cycle is less about political choice than it is about geographic constraints. Geographically speaking, Russia is operating from an inherently weak position. It is the largest country in the world, covering roughly 13 time zones (split now into four mega-zones). Yet 75 percent of the country is virtually uninhabitable frozen tundra that becomes marshland in the summer, making domestic trade extremely difficult. Maritime trade is also difficult for Russia, given that its only warm-water port, on the Black Sea, is blocked by rivals, including Turkey. Therefore, the country has struggled to develop economically.
Furthermore, Russia's heartland — which runs from St. Petersburg south through Moscow and into the Volga region — lies on a series of plains, making it vulnerable from all sides. This has forced Russia to seek to expand its borders and influence outward to create a buffer zone between its heartland and rival regional powers. As Catherine the Great famously put it: "I have no way to defend my borders except to extend them." The longest sustained example of this expansion occurred during the Soviet period, when the Russian heartland was shielded by Siberia, 14 other Soviet republics and seven Eastern Bloc countries.


Expanding Russian influence comes at an immense financial, military, political and social cost. During the Soviet period, Moscow had to centralize control over the entire Soviet space, subsidizing most of the Soviet states' economies while managing their diverse populations. Moreover, Soviet gross domestic product was half of U.S. GDP, even though the two countries had roughly the same population. By the last decade of the Soviet Union, Western intelligence sources estimated that half of Soviet industrial output went toward building up the military, causing vast shortages of industrial goods. Thus the dilemma: Russia must expand to survive, but that expansion is unsustainable and has historically led to its collapse.


 

A Perpetual Cycle

Russia's cycle can be divided into roughly three parts: collapse, resurrection and fragility. It starts with a catalyst that causes governance to break down and disrupts the social order, leading to collapse. Historically, this has taken many shapes. In the 13th century, it was the Mongol invasion; in the 17th century, the Time of Troubles; in the 20th century, the Russian Revolution, fall of the Soviet Union and the 1998 financial crisis.
From collapse comes the next stage of Russia's cycle: resurrection. Typically the system that governed during the crisis is transformed into something new — usually with a strong personality at the fore. This figure tends to create a stable system in which Russia can consolidate itself and its borderlands. This figure also fosters a sense of national identity, helping Russians and peripheral populations unite under a common patriotism.
Examples include Ivan III, who threw off the Mongol yoke and united Russia; the first Romanov tsar, Mikhail I, who led Russia out of the civil wars of the 16th century; the "greats," Peter and Catherine, who transformed Russia into a global empire; Vladimir Lenin, who transformed Russia into the Soviet Union; and arguably, Vladimir Putin, who ushered in prosperity following the Soviet collapse.
None, however, has been able to overcome Russia's geographic challenge. All have fallen into the problematic pattern of trying to consolidate the heartland while expanding Russian influence, practically ensuring their own collapse. When the inevitable stress points begin to emerge — whether political, social, security or economic — Moscow tends to tighten its grip and to act more aggressively within and along its borders.
The leaders, who were once seen as the saviors of Russia, are either replaced with, or evolve into, more authoritarian (and often ruthless) leaders, who quash dissent and aggressively defend Russia's borders and borderlands. This is the age of fragility. Fragility leaders lack the stability their predecessors enjoyed and have less time to devote to consolidation and nation building, making them appear more erratic.
Brutal leaders often emerge from crumbling systems. The most famous fragility leader was the Soviet Union's Josef Stalin. Similarly, when droughts and famines followed Ivan III's and his successor's successful tenures, Ivan IV — aka "The Terrible" — severely restricted freedom of movement and lashed out in a series of wars against the Polish-Lithuanian Commonwealth, eventually leading to civil war after his death.
Throughout history, internal and external pressures first lead to political, economic, social and foreign policy stagnation before the cracks in the system force a complete transformation. At times, such transformations are simply political, such as the transition from Stalin to Nikita Khrushchev; at others, the entire system collapses into chaos, such as the fall of the Russian Empire or the Soviet Union. Then, the cycle begins anew.

 

Putin's Edition of the Cycle

The rise and endurance of Putin and his government fit within Russia's historical cycle. After the Soviet collapse, Russia lost direct control over its borderlands. The country devolved into chaos. Broken attempts to transition to a market economy through what was known as shock therapy only led to radical privatizations and the rise of oligarchs — which in turn resulted in a 40 percent decline in GDP and a deep financial crisis by 1998. The political landscape wasn't much better. The government was made up of dozens of parties with vastly different agendas all attempting to agree on a new political system. The security services and military were further degraded by President Boris Yeltsin. The Russian people struggled to find a new identity to unite them as the Soviet Union had. Rumblings of secession arose in many of Russia's regions, with a brutal war erupting between Moscow and its Northern Caucasus republics, particularly Chechnya.
A bureaucrat from St. Petersburg, Putin was appointed by Yeltsin to head the KGB's successor, the Federal Security Bureau, in 1998. The intelligence agency was charged with containing the chaos. Yeltsin assumed that Putin, a Moscow outsider, would not be able to challenge him. But Putin and his cadre of loyalists from St. Petersburg (many former KGB agents) took strong steps against the various problems facing Russia, and by the next year he was prime minister. Once in office, he continued to consolidate and rebuild the security services and military. He issued ultimatums to the Russian regions to support the government financially and politically and to cease talk of secession. Putin's efficiency began to convince many Moscow elites to support him, and he eventually supplanted Yeltsin as president.
At the time, Putin was seen as a great reformer, consolidating the country economically, politically and socially. He cracked down on the oligarchs, seizing strategic assets for the state — such as the highly coveted energy sector. He streamlined the political process, bolstering a single party under his control with the opposition parties built into a system he could manipulate. He reined in the unruly Northern Caucasus, dividing the region's militant groups and creating a broadly loyal Chechen force to help end the Second Chechen War. Perhaps most important, he made a social pact with the Russian people to stabilize and boost the country.
Good luck also helped. Global energy prices began to rise sharply in 2004 and natural gas demand in Europe rose dramatically — just as Russia got its energy production back up following the Soviet collapse. Flush with cash, Russian GDP rose tenfold between 2000 and 2009. Russians' standard of living increased fourfold, and real disposable income rose 160 percent. Unemployment and the poverty rate were reduced by half. But with more income came more military spending: Under Putin, spending on the military increased nearly fivefold.
For most of Putin's leadership, the Russian economy and its financial position have been relatively stable. This enabled Moscow to focus on its borderlands — and specifically to push back against what it perceived as persistent foreign encroachment following the Soviet collapse. NATO and the European Union had expanded into some of the former Warsaw Pact and Soviet states, either offering them membership or association agreements. But with the United States preoccupied with the post-9/11 wars in Afghanistan and Iraq, Moscow was able to gain traction against what it perceived as expanding foreign influence on its borders.
Russia made its own security alliances to counter NATO with the creation of the Collective Security Treaty Organization in 2002. Moscow also used its energy resources to manipulate alliances on its borders. It used a series of energy cutoffs to Europe to ensure that Ukraine and Georgia would not be admitted into NATO. Then, Russia invaded Georgia in 2008, and NATO did not intervene. In 2010, Moscow pressured Ukraine to elect a more Russia-friendly leader. From 2010 to 2015, Russia expanded its economic union with Kazakhstan and Belarus to include Armenia and Kyrgyzstan.
The West painted Putin as a thug and Russia as an aggressor, but the Russian people praised the man who helped their country return to being a regional, and even global, power. Putin fulfilled his social contract with the Russian public, and in return, the people loved him.

 

Signs of Weakness Presage the Next Phase

Despite Putin's popularity, his rule is beginning to show signs of weakness, and threats to Russia's stability and external influence are increasing. The cycle, it seems, has not been broken. In 2014, Russia experienced a series of blows to its power. First, the Russian-friendly government in Ukraine was overturned in another uprising, leading to a staunchly pro-Western government in Kiev. Moscow attempted to incite the country against what it deemed a Western-backed coup, but its attempts only revealed the limits of Russian power. Now, Russia has only limited influence in a sliver of eastern Ukraine held by Russian-backed rebels.
Russian actions in eastern Ukraine united the European Union and the United States to exact a series of economic sanctions on the country and on several of its citizens. Meanwhile, oil prices crashed, falling from triple-digit prices per barrel in mid-2014 to the low $40s per barrel today. The combination of low oil prices and conflict with the West caused foreign investment into Russia to plummet by 50 percent in 2014. By 2015, foreign investment fell to nearly zero. The Russian ruble fell by 40 percent in 2014 and remained volatile the following year, and capital flew from the country, $160 billion in 2014 and another $85 billion in 2015.
The Russian people are bearing the brunt of the economic pain. With the decline in the currency, 25 percent of Russians have had their salaries cut, and 15 percent have lost their jobs altogether. The average monthly wage has dropped to below $450 a month, less than in China, Romania and Serbia. On average, Russians have spent half their incomes on food this year. And more than half of Russians believe that their economic position will only worsen in the years to come.
The current recession in Russia differs from the 2008-2009 economic crisis, which was part and parcel of the global financial crisis. Moreover, this recession is coupled with foreign policy shortcomings in Ukraine and in its standoff with the West. Russia is now seen as isolated on the international stage. The Kremlin has sporadically rallied national support over the past two years with its annexation of Crimea and with its intervention in Syria against the wishes of the West, but such acts have only momentarily increased patriotism.
Instead, the economic and foreign crises are starting to burden Putin's government, forcing the Russian leader to become increasingly authoritarian, according to the cycle. Even Ivan the Terrible started out popular, carrying on his grandfather's push to transform Russia from a medieval regional state to a far-reaching empire. It was not until famines and failed wars began to threaten Russia that Ivan IV became the brutal leader he is now remembered as. Putin could meet the same fate. He faces similar dilemmas, and will soon have to make tough decisions on how to maintain power and stability and protect Russia's borders.
As cash flows diminish, the political, security and business elite that make up the current Russian government are grasping for assets and power. Previously, Putin has been able to manage such power-grabs, but over the past two years the elite have pushed back, leading to the fall of some of the most powerful men in the country. Increasingly concerned that those fallen leaders will band against him, Putin is surrounding himself with loyalists who have no power of their own. Progressively uncertain of the loyalty of the Russian military and security services, the Russian leader has also created his own personal military, the National Guard, made up of 400,000 troops directly accountable to him.
Putin has been able to rule Russia with an iron grip for 16 years because of his government's popularity, but this, too, is slipping. Approval ratings for the government have fallen from 66 to 26 percent, and Putin's personal approval rating has fallen from 88 percent to 74 percent over the past two years. In recent parliamentary elections in September, voter turnout was the lowest in post-Soviet history, revealing the lack of faith in the process and government. In those elections, Putin was able to massage the results enough to give his party, United Russia, a supermajority so he could push through the tough and unpopular legislation necessary to hold power. Under the increasingly authoritarian leader, the government passed a series of draconian laws to suppress the Russian people should dissent become instability.
These domestic challenges come as pressures on the country's borders continue to mount. Russia's intervention in Ukraine has vacillated between a frozen and low-intensity conflict. The West maintains sanctions on Russia and is even discussing expanding those sanctions because of Moscow's intervention in Syria. NATO continues to build up its position along Russia's periphery, and Moscow's attempt to gain leverage in its talks with the West via Ukraine and Syria has fallen relatively flat in recent months. Russia could ramp up hostilities in the various theaters under negotiation with the West, but this risks isolating and over-extending Russia even more — similar to what happened in the period between Leonid Brezhnev and Mikhail Gorbachev.
This is not to say Russia is on the brink of collapse, only that the country is entering the next phase of its historical cycle, in which the state is highly vulnerable yet increasingly aggressive. Putin will therefore be acting from a position of survival instead of strength. Russia could muddle along in its compromised position for some time, but eventually the cycle must progress, and the next phase of transformation will begin.

24 Οκτωβρίου 2016

Πότε αποφασίσθηκε το "ΟΧΙ"


Τελικά θα καταφέρουν τα Ρωσικά trolls να αδράξουν τον πληροφοριακό χώρο στον κόσμο;



Προέδρου του συνδέσμου Ελλάδος-Ουκρανίας.

Σκέψεις για το εργοστάσιο των trolls του Κρεμλίνου και το ενδιαφέρον του για εμάς
Πλέον δεν είναι μυστικό ότι η Ρωσία στην επιθετικότητά της κατά της Ουκρανίας χρησιμοποιεί ενεργά μέσα και δίκτυα  ενημέρωσης με στόχο: για αρχή – να δημιουργήσει ένα πρόσχημα για επίθεση, αργότερα – να δικαιολογήσει τον εαυτό της, και, στο τέλος, να κατηγορήσει για όλα την Ουκρανία. Ανάλογο σχήμα λειτουργεί και για άλλες περιοχές.(Βαλτική-Μολδαβία-Γεωργία)

Ο Αμερικανός μελετητής M. Makluen, επισημαίνοντας την αποτελεσματικότητα του πληροφοριακού πολέμου σημείωσε: “Ο πραγματικά ολοκληρωτικός πόλεμος – είναι πόλεμος με όπλο την πληροφορία”.

Αλλά όσο και να προσπαθούν να κρύψουν οι Ρώσοι τα πληροφοριακά τους όπλα, η αλήθεια όλο και βγαίνει στην επιφάνεια. Οι ισχυρισμοί ότι “πρώτα εμφανίζονται οι Ρώσοι δημοσιογράφοι, και από πίσω τους τα ρώσικα τανκς” επιβεβαιώνονται συνεχώς.

Το περασμένο Σεπτέμβριο μια Ουκρανική έκδοση δημοσίευσε συνέντευξη με τη Ρωσίδα blogger Olga Maltseva, η οποία για περισσότερο από ένα χρόνο εργάστηκε στην εταιρεία “Internet Research” στην Αγία Πετρούπολη.
cropped-map_of_the_european_federation_by_gtd_orion-d3w2kez.png
Olga Maltseva: “Περισσότερα απ’ όλα έγραφαν για την Ουκρανία”.

Η Ρωσίδα διηγήθηκε για την εργασία της στο “εργοστάσιο των trolls”, το οποίο λειτουργεί κρυμμένο πίσω από την ταμπέλα “Internet Research” και είναι πλέον γνωστό ως “εργοστάσιο των Όλγινσκι ρομπότ”. Το εργοστάσιο κοινοποιεί στον κυβερνοχώρο καθημερινά χιλιάδες προπληρωμένα μηνύματα και σχόλια. Με συγκεκριμένα σχόλια του κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου το Κρεμλίνο προσπαθεί να κατευθύνει την κοινή γνώμη για την πολιτική κατάσταση στην περιοχή που την ενδιαφέρει τη δεδομένη στιγμή.

Τα «ζωντανά ρομπότ «δέχονται σκληρό έλεγχο. Κάθε όροφος είναι κλειστός, χωρίς επικοινωνία. Όλα τα κοινωνικά δίκτυα ελέγχονται:  Ότι  γράφεις, κοινοποιείς, την αλληλογραφία σου, τα τηλεφωνήματά σου, όλα. Εκτός αυτού, οι “εργαζόμενοι” περνάνε υποχρεωτική εξέταση από τον ανιχνευτή ψεύδους.

Οι επιστήμονες ξεκίνησαν πλέον έρευνες για το προφίλ των ανθρώπων που κάνουν αυτή την “εργασία”. Δεν είναι εύκολο για έναν κανονικό άνθρωπο, ακόμα αν βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική ανάγκη. Οι περισσότεροι δεν αντέχουν για πολύ. Είναι ακόμα νωρίς, αλλά οι ειδικοί κλείνουν προς «ένα πορτρέτο του ανισόρροπο ψυχοπαθή.»

Ο κατάλογος των θεμάτων τεράστιος με κάποια κοινά χαρακτηριστικά – «απογοήτευση για το μέλλον, καχυποψία ο ένας στον άλλον και αναζωπύρωση της ηθικής διχόνοιας ανάμεσα σε διαφορετικές εθνικότητες.»

«Τεράστιων διαστάσεων και έντασης, που εντυπωσιάζουν», σημειώνουν στον κυβερνοχώρο τους οι ειδικοί της Πολωνίας. Ισχυρό κύμα της αντι-Ουκρανικής προπαγάνδας άρχισε  ακόμα και  από το 2013, σύμφωνα με τα Πολωνικά μέσα ενημέρωσης.
Ο κύριος στόχος των trolls του Κρεμλίνου ισχυρίζονται  οι Πολωνοί ειδικοί « είναι – να χειροτερέψουν οι σχέσεις Πολωνίας-Ουκρανίας.»
Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα των trolls του Κρεμλίνου στην Πολωνία είναι το Ίντερνετ- φόρουμ του Ρωσικού πολωνόφωνου ραδιοφώνου Radio Sputnik Polska, που εμφανίστηκε επίσης στα τέλη του φθινοπώρου του 2013.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, για να πείσουν τους Πολωνούς ότι οι Ουκρανοί είναι «ορκισμένοι εχθροί» τους, τα trolls  κατά εκατοντάδες χιλιάδες φορές επαναλαμβάνουν στο Διαδίκτυο τις θέσεις των σημερινών αρχών του Κρεμλίνου,  και «εκμεταλλεύονται» τα δύσκολα ιστορικά ζητήματα του παρελθόντος των δύο λαών. Επίσης, χρησιμοποιείται πολύ ο  αποδεδειγμένος τρόπος δημιουργίας των ψεύτικων λογαριασμών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
“Δεν καλούν τον κόσμο να αγαπήσουν τον Πούτιν, αλλά σαν μάντρα επαναλαμβάνουν τη γνώμη της ηγεσίας του Κρεμλίνου για την Ουκρανία. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να κόψουν  την διάθεση  των Πολωνών να υποστηρίξουν τους Ουκρανούς”, – σημειώνουν χαρακτηριστικά οι ειδικοί.

Όπως έχει ήδη εμφανιστεί στο Δυτικό τύπο, οι Βρετανοί αναλυτές πιστεύουν ότι πίσω από τις  συμπλοκές  των ποδοσφαιρικών οπαδών στο  στάδιο Βελοντρόμ της Μασσαλίας  και στο στάδιο Πιερ Μωρουά  στη Λιλ(στο πρόσφατο EURO-2016) κρύβονται οι εκπρόσωποι των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσικής Ομοσπονδίας που ήταν εξαιρετικά οργανωμένοι

Ολοφάνερα κάποιος θέλει πολύ «να ανάψει μια φωτιά «στο κέντρο της Ευρώπης.
Ελπίζουμε μόνο ότι παρά τις προσπάθειες των “Πούτιν trolls” οι πολίτες της Ευρώπης θα αντισταθούν στην περίτεχνη χειραγώγηση και στην πρωτοφανή παραπληροφόρηση  και δε θα αφήσουν να εισέλθουν  τη γη τους τα “Πούτιν τανκς”.

ΠΗΓΗ

Τελικά θα καταφέρουν τα Ρωσικά trolls να αδράξουν τον πληροφοριακό χώρο στον κόσμο;


Προέδρου του συνδέσμου Ελλάδος-Ουκρανίας.

Σκέψεις για το εργοστάσιο των trolls του Κρεμλίνου και το ενδιαφέρον του για εμάς
Πλέον δεν είναι μυστικό ότι η Ρωσία στην επιθετικότητά της κατά της Ουκρανίας χρησιμοποιεί ενεργά μέσα και δίκτυα  ενημέρωσης με στόχο: για αρχή – να δημιουργήσει ένα πρόσχημα για επίθεση, αργότερα – να δικαιολογήσει τον εαυτό της, και, στο τέλος, να κατηγορήσει για όλα την Ουκρανία. Ανάλογο σχήμα λειτουργεί και για άλλες περιοχές.(Βαλτική-Μολδαβία-Γεωργία)

Ο Αμερικανός μελετητής M. Makluen, επισημαίνοντας την αποτελεσματικότητα του πληροφοριακού πολέμου σημείωσε: “Ο πραγματικά ολοκληρωτικός πόλεμος – είναι πόλεμος με όπλο την πληροφορία”.

Αλλά όσο και να προσπαθούν να κρύψουν οι Ρώσοι τα πληροφοριακά τους όπλα, η αλήθεια όλο και βγαίνει στην επιφάνεια. Οι ισχυρισμοί ότι “πρώτα εμφανίζονται οι Ρώσοι δημοσιογράφοι, και από πίσω τους τα ρώσικα τανκς” επιβεβαιώνονται συνεχώς.

Το περασμένο Σεπτέμβριο μια Ουκρανική έκδοση δημοσίευσε συνέντευξη με τη Ρωσίδα blogger Olga Maltseva, η οποία για περισσότερο από ένα χρόνο εργάστηκε στην εταιρεία “Internet Research” στην Αγία Πετρούπολη.
cropped-map_of_the_european_federation_by_gtd_orion-d3w2kez.png
Olga Maltseva: “Περισσότερα απ’ όλα έγραφαν για την Ουκρανία”.

Η Ρωσίδα διηγήθηκε για την εργασία της στο “εργοστάσιο των trolls”, το οποίο λειτουργεί κρυμμένο πίσω από την ταμπέλα “Internet Research” και είναι πλέον γνωστό ως “εργοστάσιο των Όλγινσκι ρομπότ”. Το εργοστάσιο κοινοποιεί στον κυβερνοχώρο καθημερινά χιλιάδες προπληρωμένα μηνύματα και σχόλια. Με συγκεκριμένα σχόλια του κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου το Κρεμλίνο προσπαθεί να κατευθύνει την κοινή γνώμη για την πολιτική κατάσταση στην περιοχή που την ενδιαφέρει τη δεδομένη στιγμή.

Τα «ζωντανά ρομπότ «δέχονται σκληρό έλεγχο. Κάθε όροφος είναι κλειστός, χωρίς επικοινωνία. Όλα τα κοινωνικά δίκτυα ελέγχονται:  Ότι  γράφεις, κοινοποιείς, την αλληλογραφία σου, τα τηλεφωνήματά σου, όλα. Εκτός αυτού, οι “εργαζόμενοι” περνάνε υποχρεωτική εξέταση από τον ανιχνευτή ψεύδους.

Οι επιστήμονες ξεκίνησαν πλέον έρευνες για το προφίλ των ανθρώπων που κάνουν αυτή την “εργασία”. Δεν είναι εύκολο για έναν κανονικό άνθρωπο, ακόμα αν βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική ανάγκη. Οι περισσότεροι δεν αντέχουν για πολύ. Είναι ακόμα νωρίς, αλλά οι ειδικοί κλείνουν προς «ένα πορτρέτο του ανισόρροπο ψυχοπαθή.»

Ο κατάλογος των θεμάτων τεράστιος με κάποια κοινά χαρακτηριστικά – «απογοήτευση για το μέλλον, καχυποψία ο ένας στον άλλον και αναζωπύρωση της ηθικής διχόνοιας ανάμεσα σε διαφορετικές εθνικότητες.»

«Τεράστιων διαστάσεων και έντασης, που εντυπωσιάζουν», σημειώνουν στον κυβερνοχώρο τους οι ειδικοί της Πολωνίας. Ισχυρό κύμα της αντι-Ουκρανικής προπαγάνδας άρχισε  ακόμα και  από το 2013, σύμφωνα με τα Πολωνικά μέσα ενημέρωσης.
Ο κύριος στόχος των trolls του Κρεμλίνου ισχυρίζονται  οι Πολωνοί ειδικοί « είναι – να χειροτερέψουν οι σχέσεις Πολωνίας-Ουκρανίας.»
Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα των trolls του Κρεμλίνου στην Πολωνία είναι το Ίντερνετ- φόρουμ του Ρωσικού πολωνόφωνου ραδιοφώνου Radio Sputnik Polska, που εμφανίστηκε επίσης στα τέλη του φθινοπώρου του 2013.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, για να πείσουν τους Πολωνούς ότι οι Ουκρανοί είναι «ορκισμένοι εχθροί» τους, τα trolls  κατά εκατοντάδες χιλιάδες φορές επαναλαμβάνουν στο Διαδίκτυο τις θέσεις των σημερινών αρχών του Κρεμλίνου,  και «εκμεταλλεύονται» τα δύσκολα ιστορικά ζητήματα του παρελθόντος των δύο λαών. Επίσης, χρησιμοποιείται πολύ ο  αποδεδειγμένος τρόπος δημιουργίας των ψεύτικων λογαριασμών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
“Δεν καλούν τον κόσμο να αγαπήσουν τον Πούτιν, αλλά σαν μάντρα επαναλαμβάνουν τη γνώμη της ηγεσίας του Κρεμλίνου για την Ουκρανία. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να κόψουν  την διάθεση  των Πολωνών να υποστηρίξουν τους Ουκρανούς”, – σημειώνουν χαρακτηριστικά οι ειδικοί.

Όπως έχει ήδη εμφανιστεί στο Δυτικό τύπο, οι Βρετανοί αναλυτές πιστεύουν ότι πίσω από τις  συμπλοκές  των ποδοσφαιρικών οπαδών στο  στάδιο Βελοντρόμ της Μασσαλίας  και στο στάδιο Πιερ Μωρουά  στη Λιλ(στο πρόσφατο EURO-2016) κρύβονται οι εκπρόσωποι των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσικής Ομοσπονδίας που ήταν εξαιρετικά οργανωμένοι

Ολοφάνερα κάποιος θέλει πολύ «να ανάψει μια φωτιά «στο κέντρο της Ευρώπης.
Ελπίζουμε μόνο ότι παρά τις προσπάθειες των “Πούτιν trolls” οι πολίτες της Ευρώπης θα αντισταθούν στην περίτεχνη χειραγώγηση και στην πρωτοφανή παραπληροφόρηση  και δε θα αφήσουν να εισέλθουν  τη γη τους τα “Πούτιν τανκς”.

ΠΗΓΗ

Russia’s Trojan Horse Strategy in Europe

October 21, 2016
Is Russian policy in Europe a Trojan horse?
Analogies between Greek mythology and contemporary Greek politics come easily these days. If Greece’s financial crisis was akin to the hubris of Daedalus flying too close to the sun before crashing disastrously to Earth, Athens’ current role in abetting Russian interference in European politics surely lends itself to a comparison with the siege of Troy and the wooden horse filled with saboteurs who opened the city gates, allowing it to be overrun by its enemy. Only in the modern setting, the Trojan Horse would be filled not just with Greeks, but with a host of European discontents from Italy to Hungary who seem poised to gift Vladimir Putin the keys to Europe.
The lack of unity in the EU response to Russian support of Bashar al-Assad’s forces in the Syrian civil war is the latest manifestation of discord between Europe’s hawks and doves when dealing with Russia. Although the EU’s 28 foreign ministers did come to an agreement on a statement condemning Russia’s air campaign over Aleppo as “clearly disproportionate” and “the deliberate targeting of hospitals, medical personnel, schools and essential infrastructure” as possible war crimes, the bloc’s bid to enact further sanctions against Russia fell through on October 20. Besides Greece, Cyprus, and Hungary have also voiced opposition to new sanctions, as has Italy, which has broad economic ties with Moscow and was the star participant at this year’s Sankt Petersburg International Economic Forum – Russia’s Davos.
That the EU should be so riven by disagreement at a time when the Kremlin is upping the ante against the West to alarming levels is a cause for serious concern. Not since the depths of the Cold War have relations been so fraught between Moscow and Western capitals that troop movements and nuclear threats are commonplace in Europe’s political landscape, and yet that is exactly the situation we find ourselves in today. Nuclear-capable Iskander-M missiles being moved into the Russian enclave of Kaliningrad, within easy range of Poland and the Baltic states and with further modification, Berlin; NATO battalions and British soldiers being sent to the region as a deterrent; and regular incidences involving Russian fighter jets entering European airspace with RAF jets beings scrambled in response. All evidence of how rapidly relations have deteriorated since Russia’s annexation of Crimea in the early stages of the Ukraine crisis.
An equally worrying development which has flown somewhat under the radar concerns the construction of a Russian- built nuclear power station in the Belarusian district of Ostrovets near the Lithuanian border. Rosatom, the Russian state nuclear energy agency responsible for the power plant’s design and construction, has been accused of being a tool for Russian nuclear diplomacy and a means by which Moscow can exert political pressure abroad, much as it does with its gas and oil pipelines. Only in the case of nuclear energy, the stakes are even higher and in the particular case of the Ostrovets plant there are a number of reasons for extra concern. The list of worries catalogued by the Lithuanian government regarding the project is long, and includes the plant’s location in an area of seismological activity, the lack of an aircraft crash assessment for commercial airliners as well as the failure to perform stress tests of any kind on the facility. Should a Fukushima style event unfold, the Lithuanian capital would lie within the evacuation zone, with cities as far away as Stockholm and Berlin also suffering from the fall-out.
Remarkably, even as Russia adopts such a belligerent stance, Southern EU states such as Greece actively continue to seek out partnerships with Russia, highlighting the success of its two-pronged approach to divide European opinion. A case in point is Athens’ expressed interest in a new pipeline project to transport Russian gas into Europe even after a previous project slated to pass through Italy and Austria was abandoned in the wake of the Ukraine crisis. Yet even more unsettling is the claim made by French president Francois Hollande that Alexis Tsipras personally asked Putin if the Greek government could print Drachmas in Russia should it be forced out of the Eurozone.
However, compared to the close ties fostered between the Kremlin and Hungary’s Viktor Orban or France’s Marine Le Pen, Greece is only a minor offender. And in a US presidential race that has been nothing short of shocking, arguably the most shocking thing of all has been the sight of a potential US president refusing to condemn, or even countenance criticism, of what appears to be direct Russian interference in the election.
While Russia appears to be playing Europe off the field in terms of political strategy, there is some light on the horizon for European interests in the form of a new pipeline interconnector between Bulgaria and Greece. The pipeline will allow gas to flow to Europe from central Asia without passing through Russia. Welcome as this development is, especially if it will result in bringing Greece more firmly back into Europe’s fold and out of Russia’s embrace, it is, all things considered, a small victory in a new Cold War, which on many scores, Russia is winning.

SOURCE 

20 Οκτωβρίου 2016

Η προβολή ισχύος ΗΠΑ - Ρωσίας στη Συρία και η μέθοδος Brzezinski


Η προβολή ισχύος ΗΠΑ - Ρωσίας στη Συρία και η μέθοδος Brzezinski
Του Ιωάννη Αθ. Μπαλτζώη*

Το 2000, το National Energy Policy Development Group (NEPDG), υπό την προεδρία του Dick Cheney, είχε εντοπίσει τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αέριου στην Αν. Μεσόγειο και στη συριακή ενδοχώρα. Το επιτελείο του υιοθέτησε τότε το σχέδιο για την αναδιαμόρφωση της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής», ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών δημιούργησε το επόμενο έτος το τμήμα ΜΕΝΑ (Middle East North Africa) για να οργανώσει την «Αραβική Άνοιξη». Ο ανωτέρω σχεδιασμός αποκαλύφθηκε από τον Στρατηγό πρώην ανώτατο Διοικητή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη Wesley Clark.

Πού αποσκοπούσε η «Αραβική Άνοιξη»
Συγκεκριμένα, το σχέδιο αποσκοπούσε σε τρεις επιδιώξεις:
• να καταστραφεί ο «άξονας της Αντίστασης» (ο σιιτικός άξονας),
• να βάλει χέρι στα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου και
• να αναδιαμορφώσει την «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».
Τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ έλαβαν τελικά τη μορφή της «Αραβικής Άνοιξης» από το 2011. Τι ήταν η Αραβική Άνοιξη, που τελικά κατέληξε σε Αραβικό εφιάλτη; Ένας σύγχρονος υβριδικός πόλεμος 4ης γενιάς, που σκοπό είχε να φέρει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, καθώς και μετριοπαθή ισλαμικά στοιχεία στην εξουσία, κατά το πρότυπο των ισλαμιστών της Τουρκίας του νυν Τούρκου Προέδρου, Recep Tayyip Erdoğan. Τα αποτελέσματα της λανθασμένης αυτής πολιτικής είναι φανερά σε όλους μας σήμερα και αντί μετριοπαθών ισλαμικών στοιχείων εμφανίστηκε το απόλυτο κακό, το ισλαμικό τέρας, το ISIS/Daesh/IS (Ισλαμικό Κράτος) και οι λοιπές ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις.
Τζιχαντιστές του ISIS. Photo by By Dean11122 - Own work, CC BY-SA 4.0.
Είναι πλέον αποδεδειγμένο σήμερα ότι το ISIS αποτελεί δημιούργημα και γεωστρατηγικό εργαλείο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (CIA) που ως στόχο είχε και έχει την ανατροπή του καθεστώτος του Προέδρου της Συρίας, Bashar al-Assad στη Συρία και την ανάσχεση της προβολής ισχύος και επιρροής της Ρωσίας (ιδιαιτέρως) και της Κίνας στη Μέση Ανατολή.
Ο Assad που αποδείχθηκε σκληρός παίκτης...
Ο σχεδιασμός δεν εξελισσόταν όπως αναμενόταν και ο Assad (Φωτο) αποδείχθηκε σκληρό καρύδι. Είχε την πολιτική και διπλωματική στήριξη Ρώσων και Κινέζων, την υλική τοιαύτη του Σιϊτικού Ιράν και της Σιϊτικής Hezbollah του Λιβάνου, οι οποίες ενεπλάκησαν και στα πεδία των επιχειρήσεων, αποστέλλοντας χερσαίες δυνάμεις.
Photo by Bashar_al-Assad.jpg: Fabio Rodrigues Pozzebom / ABrderivative work: César (talk) - Bashar_al-Assad.jpg, CC BY 3.0 br
...με τη βοήθεια και της Μόσχας, που αποσκοπεί σε αύξηση της επιρροής της στην περιοχή
Η ρωσική και ιρανική προβολή ισχύος στην περιοχή θεωρήθηκε απαραίτητη από τα δύο κράτη, αφενός λόγω στενών παραδοσιακών δεσμών, αφετέρου δεν ήθελαν να απουσιάζουν στη μεγάλη αυτή ανακατανομή ισχύος που διαδραματιζόταν στη Μέση Ανατολή. Μέσω της στήριξης του καθεστώτος Assad, η Μόσχα επιδιώκει να αυξήσει την προβολή ισχύος και επιρροής της σε μια περιοχή που παλαιότερα διέθετε γεωστρατηγικά ερείσματα και υψηλό βαθμό επιρροής.

Η ρωσική στρατιωτική εμπλοκή τον Σεπτέμβριο του 2015 σηματοδότησε μια τρίτη φάση ανακατανομής της ισχύος στον συριακό πόλεμο. Η ρωσική εμπλοκή, σε συντονισμό με τις ιρανικές δυνάμεις, τη Hezbollah και τις σιϊτικές πολιτοφυλακές εδραίωσαν τη θέση του καθεστώτος Assad, απώθησαν το «Ισλαμικό Κράτος» στην κεντρική Συρία και αύξησαν τα κέρδη του συριακού στρατού Βόρεια και είναι έτοιμες να ανακαταλάβουν πλήρως το πολιορκούμενο Χαλέπι, γεγονός υψίστης γεωστρατηγικής αξίας, που ίσως σημάνει την απαρχή των εξελίξεων που ίσως οδηγήσουν στον επίλογο του συριακού δράματος. Ήδη η επιχείρηση απελευθέρωσης της Μοσούλης άρχισε με την επίθεση των ιρακινών ενωμένων δυνάμεων και την υποστήριξη των ΗΠΑ, μια επιχείρηση που θα διαρκέσει και στην πορεία θα εμπλακούν και άλλες δυνάμεις, όπως οι Κούρδοι Peshmerga. Οπότε το ενδιαφέρον ΗΠΑ και Ρωσίας έγκειται στο ποσοστό προβολής ισχύος που θα επιτύχουν στο έδαφος της πάλαι ποτέ ενιαίας Συρίας. Δυστυχώς ο ανταγωνισμός των δύο δυνάμεων είναι τέτοιος που δεν επιτρέπει ακόμη μια σύγκλιση απόψεων και ενιαίας πολιτικής, για τον τερματισμό του πολέμου.

Η νέα πραγματικότητα, που θέλει τις ΗΠΑ να μην είναι όπως κάποτε...

Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ αδυνατούν να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα, παρά την προειδοποίηση του Zbigniew Brzezinski (Φωτο), ο οποίος με το βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα: Αμερικανική Υπεροχή Και Οι Γεωστρατηγικές Υποχρεώσεις της» ήταν ο αρχιτέκτονας του σχεδίου της Ουάσιγκτον να κυβερνά τον κόσμο, όμως τώρα εγκατέλειψε το σχέδιο αυτό και συνιστά τη σφυρηλάτηση δεσμών με τη Ρωσία και την Κίνα. Με νέο του άρθρο λίαν προσφάτως στο περιοδικό American Interest, που φέρει τον τίτλο «Προς Μια Παγκόσμια Αναδιάταξη» o Brzezinski αποκαλύπτει ότι ισχυρά μέλη του κατεστημένου κατάστρωσης πολιτικής δεν πιστεύουν πλέον ότι η Ουάσιγκτον θα επικρατήσει στην επιδίωξή της να επεκτείνει την αμερικανική ηγεμονία στη Μέση Ανατολή και στην Ασία.
Photo by Kleinschmidt / MSC, CC BY 3.0 de.
Ο Brzezinski αναφέρει την άνοδο της Ρωσίας και της Κίνας, την αδυναμία της Ευρώπης και τη «βίαιη πολιτική αφύπνιση μεταξύ των μετααποικιακών μουσουλμάνων» ως τα άμεσα αίτια αυτής της αιφνίδιας ανατροπής. Διαπιστώνει δε ότι «οι ΗΠΑ είναι ακόμη η ισχυρότερη οντότητα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, αλλά, λόγω των περίπλοκων γεωπολιτικών μεταβολών στις περιφερειακές ισορροπίες, δεν είναι πια η παγκόσμια αυτοκρατορική δύναμη… Καθώς η εποχή της κυριαρχίας τους τελειώνει, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανάγκη να ηγηθούν στην αρχιτεκτονική αναδιάταξη της παγκόσμιας δύναμης».
...και η επόμενη μέρα των αμερικανικών εκλογών

Δυστυχώς, η προσεκτικότερη σήμερα μέθοδος του Brzezinski δεν είναι πιθανόν να ακολουθηθεί από το φαβορί υποψήφια Πρόεδρο, Hillary Clinton, σταθερή οπαδό της αυτοκρατορικής επέκτασης με την ισχύ των όπλων, δηλαδή πόλεμος με κάθε κόστος, εκτός και αν γίνει η έκπληξη και νικήσει ο Donald Trump, που μάλλον έχει αντιληφθεί και αποδεχθεί τη νέα θεωρία του Brzezinski και ομιλεί καθαρά για νέα προσέγγιση με τη Ρωσία του Vladimir Putin και την Κίνα. Ίδωμεν. Η 8η Νοεμβρίου δεν είναι μακριά.

* Ο κ. Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης είναι Αντγος εα, Δίπλωμα από Tactical Intelligence School (U.S. Army), πρώην ΑΚΑΜ Τελ Αβίβ, Μεταπτυχιακό στην Γεωπολιτική Ανάλυση, Γεωστρατηγική Σύνθεση του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.

08 Οκτωβρίου 2016

Η Συνθήκη Σένγκεν, οι κακοί χειρισμοί – Η ασύμμετρη απειλή της Λαθρομετανάστευσης

του Αντγου εα Θεοκλήτου Ρουσάκη, Επιτίμου Διοικητού Β΄ ΣΣ

1. ΣΚΟΠΟΣ

Σκοπός της παρούσης αναφοράς είναι να καταδειχθεί ότι, η σημερινή τραγική για τη χώρα μας κατάσταση στο θέμα του προσφυγικού ή μεταναστευτικού ή της λαθρομετανάστευσης στη χώρα μας, οφείλεται σε ολέθριες αποφάσεις και πολιτικές όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, ιδίως από το 2000 και επέκεινα.

Ακολούθως θα γίνει προσπάθεια να καταδειχθεί με συνοπτικό τρόπο η απειλή που προέκυψε για την χώρα μας με την μαζική εισροή λαθρομεταναστών, που χαρακτηρίζεται ως ασύμμετρη απειλή και είναι μια από τις σοβαρότερες απειλές που δύναται να αντιμετωπίσει μια χώρα διότι μετά την παράνομη διακίνηση όπλων και ναρκωτικών αποτελεί την επικερδέστερη παράνομη διεθνή δραστηριότητα.

Τέλος θα γίνει προσπάθεια καταγραφής με τρόπο επιγραμματικό ενός πλέγματος ενδεικτικών μόνο προτάσεων που αφορούν στην αντιμετώπιση του θέματος, που από πλευράς προτεραιότητας κρίνουμε ότι πρέπει να χαρακτηρισθεί ως ΄΄άκρως επείγον΄΄. Λόγω της ευρύτητας του θέματος δεν θα γίνει στην παρούσα ανάλυση αναφορά στις γενικότερες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές συνθήκες που αφορούν στη δημιουργία των μεταναστευτικών – προσφυγικών ή λαθρομεταναστευτικών ρευμάτων των τελευταίων ετών.

Ο λόγος που επέβαλε την αναφορά αυτή είναι:

Α. Η έλλειψη στοιχειώδους ενημέρωσης από δημοσιογράφους των γνωστών συστημικών μέσων «ενημέρωσης» ή από εκπροσώπους της κυβέρνησης και του κόμματος της αξιωματικής «αντιπολίτευσης» για το περιεχόμενό της συνθήκης Σένγκεν και των Παραρτημάτων της, όπως αυτή χρονικά διαμορφώθηκε από το 1985 και μετά, αλλά κυρίως από το 1992 και μετά, που η τότε Κυβέρνηση της Ελλάδος επέλεξε την είσοδο της χώρας στην Συνθήκη αυτή.

Β. Η ανάδειξη του προβλήματος του μεταναστευτικού ως μία από τις αμεσότερες ασύμμετρες απειλές που πρέπει να αντιμετωπίσει η χώρα με υπεύθυνους χειρισμούς, αλλά κυρίως με πλήρη αναθεώρηση της πολιτικής της επί του θέματος, όσο ακόμη είναι καιρός και πριν το πρόβλημα αυτό γίνει χιονοστιβάδα και μας εξαφανίσει ως ο κρατική οντότητα.

2. ΓΕΝΙΚΑ

Δυστυχώς, ό,τι ακριβώς συνέβη με την είσοδό μας στην Ευρωζώνη το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την είσοδό μας στη συνθήκη Σένγκεν. Δηλαδή, εισήλθαμε με άκρως δυσμενείς – καταστροφικούς για τη χώρα μας όρους, χωρίς να πληρούνται οι αναγκαίες προϋποθέσεις για ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, χωρίς να έχουν εξασφαλισθεί τα στοιχειώδη εθνικά μας συμφέροντα, αλλά και χωρίς να υπάρχει η δέουσα ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών.

Αντιθέτως, υπήρξε συσκότιση, εάν όχι παραπληροφόρηση των πολιτών, ότι η είσοδος της χώρας στη συνθήκη Σένγκεν, θα ήταν εθνικά επωφελής. Αποδεικνύεται όμως αντίθετα ότι οι συνέπειες, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για την ενότητα της Ευρώπης είναι ολέθριες, διότι η κατάργηση των συνοριακών ελέγχων στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον τρόπο που σχεδιάστηκαν, καθώς και η θέσπιση ενιαίων διαδικασιών για τη χορήγηση ασύλου, έγιναν χωρίς να υπάρξει πολιτική ένωση της Ευρώπης, αλλά και δημιουργία κοινού συστήματος ασφάλειας και άμυνας των χωρών μελών της Ένωσης.

Οι δυσμενείς συνέπειές της συνθήκη του Σένγκεν άρχισαν να γίνονται ιδιαιτέρως αισθητές πριν από έξι περίπου έτη, όταν ξεκίνησε η προκληθείσα από τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης αναταραχή στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και στις χώρες της Μέσης Ανατολής (η περίφημη «Αραβική Άνοιξη»). Ωστόσο, αυτές οι δυσμενείς συνέπειες άρχισαν να κορυφώνονται και να καθίστανται καταστροφικές από το καλοκαίρι του 2015, λόγω της εγκληματικής για τους πρόσφυγες και για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας «πολιτικής» της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., η οποία θα αναλυθεί στη συνέχεια.

3. Η εξελικτική διαμόρφωση της Συνθήκης Σένγκεν και των Παραρτήματων της

Η συνθήκη Σένγκεν ή Κώδικας συνόρων του Σένγκεν υπεγράφη, ως αρχική συμφωνία, το 1985 στην κωμόπολη Σένγκεν του Λουξεμβούργου, από την οποία και έλαβε την ονομασία της, με τη συμμετοχή πέντε μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήτοι της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου. Έκτοτε, υπέστη τροποποιήσεις και το τελικό κείμενό της διαμορφώθηκε με τους αριθμ. 562/2006 και 1051/2013 Κανονισμούς του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 15ης Μαρτίου 2006 και της 22ας Οκτωβρίου 2013, αντιστοίχως (SCHENGEN-1 και SCHENGEN-2). Η Ελλάδα υπέγραψε τη συνθήκη, προσχωρώντας σ’ αυτήν, το 1992 (επί κυβερνήσεως Κων/νου Μητσοτάκη), την κύρωσε το 1997, με το Νόμο 2514/1997, και την έθεσε σε εφαρμογή το 2000 (επί κυβερνήσεως Σημίτη)

Η αρχική μορφή της συνθήκης Σένγκεν δε θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ιδιαιτέρως επιβλαβής για τη χώρα μας. Βασικός σκοπός της ήταν και είναι η ακώλυτη – ελεύθερη διακίνηση των πολιτών – υπηκόων των χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρο 20). Προβλέπει, ωστόσο, διαδικασίες για την καλύτερη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης, προκειμένου να καταπολεμηθεί η λαθρομετανάστευση (αυτός είναι ο ορθός όρος, που χρησιμοποιείται στην πρώτη σελίδα της συνθήκης) και η εμπορία ανθρώπων, αλλά και να προληφθεί κάθε απειλή κατά της εσωτερικής ασφάλειας, της δημόσιας τάξης, της δημόσιας υγείας και των διεθνών σχέσεων των κρατών μελών (βλ. άρθρο 12 παρ. 1).

Δικαιούχοι του κοινοτικού δικαιώματος της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ των κρατών μελών είναι κυρίως οι πολίτες της Ένωσης (άρθρο 2 παρ. 5α), ενώ ως υπήκοος τρίτης χώρας, ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ των κρατών μελών, ορίζεται στη συνθήκη «οποιοσδήποτε δεν είναι υπήκοος της Ένωσης (άρθρο 2 παρ. 6).

Ρητώς προβλέπεται στη συνθήκη η ίδρυση εξειδικευμένης συνοριοφυλακής (άρθρα 14 και 15), αλλά και περιγράφεται ο τρόπος φύλαξης και ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης (π.χ. βλ. άρθρα 4-13).

Όπως σαφώς προκύπτει από το κείμενο της Συνθήκης (SCHENGEN-1), δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη ή διαδικασία αποβολής κράτους – μέλους της Συνθήκης. Ως εκ τούτου, μόνο ως προπαγάνδα και προσπάθεια πρόκλησης πανικού στους Έλληνες πολίτες μπορεί να εκληφθεί από όσους πολιτικούς και δημοσιογράφους διαδίδεται, σε αγαστή συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους, ότι μεθοδεύεται η αποβολή της χώρας μας από τη συνθήκη Σένγκεν. Επιπρόσθετα ουδείς Ευρωπαίος εταίρος επιθυμεί πραγματικά την αποπομπή της Ελλάδος ή άλλου κράτους μέλους της Συμφωνίας, διότι οι Ευρωπαίοι εταίροι θα υποστούν σημαντικές αρνητικές συνέπειες. Θα το επιδιώξουν μόνο, εάν εξασφαλίσουν τη δική μας συναίνεση και υπογραφή σε όρους εξόδου, οι οποίοι θα τους ευνοούν, δηλαδή θα ελαχιστοποιούν τους κινδύνους γι’ αυτούς. Αυτή, λοιπόν, η τακτική παραπληροφόρησης και πρόκλησης πανικού στον ελληνικό λαό γίνεται, προκειμένου να εμφανισθεί η έξοδος της χώρας μας από τη συνθήκη Σένγκεν και από την Ευρωζώνη, ως κάτι καταστροφικό για τη χώρα.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ανενημέρωτος και τρομοκρατημένος ελληνικός λαός θα επιθυμεί με κάθε τρόπο την παραμονή της χώρας, στη συνθήκη Σένγκεν, αποδεχόμενος ό,τι του επιβάλλεται, ακόμη και όταν αυτή η παραμονή συνεπάγεται τη σταδιακή καταστροφή του. Είναι φυσικό ότι στο υποσυνείδητο του ελλιπώς ενημερωμένου Έλληνα πολίτη εντυπώνουν τη σκέψη, ότι, αφού θέλουν οι ευρωπαίοι εταίροι να μας εκδιώξουν, τότε μας συμφέρει να παραμείνουμε στη συνθήκη Σένγκεν.

Η μετατροπή της συνθήκης Σένγκεν σε κάτι καταστροφικό για τη χώρα μας άρχισε το έτος 2003, επί κυβερνήσεως Σημίτη, η οποία συνυπέγραψε την 18η Φεβρουαρίου 2003 τον αριθμ. 343/2003 Κανονισμό του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2), που αφορούσε στη «θέσπιση των κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους, που είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης ασύλου, που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας» (ASYLO). Ο συγκεκριμένος Κανονισμός, λειτούργησε και λειτουργεί ως «Παράρτημα» της συνθήκης Σένγκεν, διότι σχετίζεται άμεσα με τις διαδικασίες ελέγχου στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης.

Έτσι, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τις προβλέψεις του συγκεκριμένου Κανονισμού, οι «χώρες εισόδου» της Ένωσης, που μετέχουν στη συνθήκη Σένγκεν, είναι υποχρεωμένες να δέχονται στο έδαφός τους, όσους υπηκόους τρίτων χωρών πληρούν τις προϋποθέσεις του πρόσφυγα (όχι του μετανάστη). Κατεξοχήν χώρες εισόδου προσφύγων και μεταναστών, που μετέχουν στη συνθήκη Σένγκεν, είναι η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία (βλ. άρθρα 10-14 και 16-20)

Ως εκ τούτου, σύμφωνα με τις προβλέψεις του συγκεκριμένου Κανονισμού (ASYLO), οι υπήκοοι τρίτων χωρών, που πληρούν τις προϋποθέσεις του πρόσφυγα, πρέπει να γίνονται δεκτοί σ’ αυτές τις χώρες («χώρες εισόδου») και να παραμένουν σ’ αυτές. Μόνο δε σ’ αυτές τις «χώρες εισόδου» δύνανται να εργάζονται και όχι στις άλλες χώρες – μέλη της συνθήκης Σένγκεν.

Εάν, όμως, επιλέξουν, αξιοποιώντας την ελεύθερη διακίνηση μεταξύ των χωρών – μελών της συνθήκης Σένγκεν, να ταξιδέψουν στη Γερμανία, στην Αυστρία, στη Σουηδία, κλπ, που ναι μεν είναι χώρες – μέλη της συνθήκης, αλλά όχι «χώρες εισόδου», τότε η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία είναι υποχρεωμένες, εφόσον αποδεικνύεται, ότι ο πρόσφυγας εισήλθε και κατεγράφη σε κάποια από αυτές τις χώρες, να τον δεχθούν πίσω (βλ. άρθρα 16-20).

Είναι, λοιπόν, προφανές, ότι ο συγκεκριμένος Κανονισμός εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί κατά απόλυτο τρόπο τις χώρες της βόρειας και δυτικής Ευρώπης και ιδίως τη Γερμανία, που αποτελεί τον βασικό πόλο έλξης και προορισμό προσφύγων και μεταναστών, καθότι προβάλλει τα τελευταία χρόνια, ως η πιο ισχυρή και ακμάζουσα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Αντιθέτως, οι χώρες, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, που είναι οι κατεξοχήν «χώρες εισόδου» προσφύγων και μεταναστών (ιδίως η Ελλάδα), συνυπέγραψαν έναν Κανονισμό, που μακροπρόθεσμα θα λειτουργούσε σε βάρος των συμφερόντων τους και θα τις μετέτρεπε σε αποθήκη εξαθλιωμένων προσφύγων και λαθρομεταναστών.

Ωστόσο, για να λειτουργήσει ο Κανονισμός προς όφελος της Γερμανίας και των υπολοίπων βόρειων και δυτικών ευρωπαϊκών χωρών, απαιτείται οι «χώρες εισόδου» των κρατών – μελών της συνθήκης Σένγκεν, δηλαδή η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, να καταγράφουν όσους πρόσφυγες και μετανάστες εισέρχονται στα εδάφη τους και να αποστέλλουν αυτά τα στοιχεία στα άλλα κράτη – μέλη, ώστε εάν βρεθούν στη Γερμανία, στην Αυστρία, κλπ, να μπορούν αυτές οι χώρες να τους στείλουν πίσω στη «χώρα εισόδου», η οποία θα είναι υποχρεωμένη να τους δεχθεί. Εάν, όμως, δεν καταγράφονται, τότε δεν θα είναι ευχερές να αποδειχθεί ποία είναι η «χώρα εισόδου», ώστε να την υποχρεώσουν να αποδεχθεί την επιστροφή των προσφύγων και των μεταναστών. Αυτήν την κομβική προϋπόθεση είναι σημαντική και χρήσιμη στην κατανόηση όσων συνέβησαν στη συνέχεια και εξελίσσονται στις μέρες μας.

Για να εξασφαλίσουν, στο μέτρο του δυνατού, η Γερμανία και οι υπόλοιπες χώρες της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, ότι αυτή η καταγραφή θα γίνεται, προώθησαν την επόμενη χρονιά, δηλαδή το έτος 2004, με την ψήφιση του αριθμ. 2007/2004 Κανονισμού του Συμβουλίου της Ε.Ε., την ίδρυση – σύσταση της περίφημης FRONTEX, δηλαδή «του ευρωπαϊκού οργανισμού για τη διαχείριση της επιχειρησιακής συνεργασίας στα εξωτερικά σύνορα των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Αυτό συνέβη επί κυβερνήσεως Καραμανλή.

Ο χρόνος, που επελέγη για την κατάρτιση και ψήφιση των προαναφερθέντων Κανονισμών, δηλαδή τα έτη 2003 και 2004, δεν ήταν τυχαίος. Είχαν προηγηθεί οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και είχαν ήδη αρχίσει να δημιουργούνται τα πρώτα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, με κατεύθυνση την Ευρώπη και ιδίως τη Γερμανία και τις άλλες χώρες της βόρειας και της δυτικής Ευρώπης. Γ’ αυτόν το λόγο η Γερμανία έσπευσε να προστατεύσει τον εδαφικό χώρο της, συνεργαζόμενη και με άλλες ενδιαφερόμενες χώρες (π.χ. Γαλλία, Αυστρία), καθώς και με τις χώρες, που λειτουργούσαν, ως δορυφόροι της. Δυστυχώς, σ’ αυτήν την επιδίωξή της βρήκε πρόθυμες κυβερνήσεις στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία, οι οποίες είχαν πλέον καταστεί δορυφόροι και λειτουργούσαν υπέρ μίας γερμανικής Ευρώπης, τις δυσμενέστατες συνέπειες της οποίας βιώνουμε τα τελευταία έξι χρόνια.

Επιπλέον, στη συνθήκη Σένγκεν (SCHENGEN-1), υπήρχε πρόβλεψη στα άρθρα 23-31 για προσωρινή επαναφορά του ελέγχου στα εσωτερικά σύνορα της Ένωσης ( δηλαδή το λεγόμενο ΄΄ κλείσιμο των συνόρων ΄΄), υπό συγκεκριμένες – αυστηρώς περιορισμένες περιπτώσεις, που σχετίζονται με λόγους δημόσιας τάξης και εσωτερικής ασφάλειας μίας ή περισσοτέρων χωρών – μελών της συνθήκης Σένγκεν. Η επαναφορά των ελέγχων προβλεπόταν να έχει ανώτατη διάρκεια 30 ημέρες και δυνατότητα ανανέωσης αυτών των περιορισμών για περιόδους, που δεν θα υπερβαίνουν τις επιπλέον 30 ημέρες (SCHENGEN-1)

Το δε 2011, επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου, ο εν λόγω Κανονισμός, τροποποιήθηκε, με τον αριθμ. 1168/2011 Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ε.Ε. της 25ης Οκτωβρίου 2011 (FRONTEX), προκειμένου να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο ο ρόλος της FRONTEX. Η FRONTEX, επί της ουσίας, δεν στοχεύει τόσο στη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων των χωρών – μελών της συνθήκης, που είναι «χώρες εισόδου», αλλά στην εξασφάλιση, ότι όσοι πρόσφυγες και μετανάστες εισέρχονται στις «χώρες εισόδου» (π.χ. στην Ελλάδα) θα καταγράφονται, ώστε, εάν βρεθούν στη συνέχεια στη Γερμανία ή σε άλλη χώρα της βόρειας ή της δυτικής Ευρώπης, να επιστρέφονται στη «χώρα εισόδου», η οποία θα είναι υποχρεωμένη να τους δεχθεί πίσω.

Με αφορμή όμως:

α) το ξέσπασμα της «Αραβικής Άνοιξης» στις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που απεδείχθη «Αραβικός Χειμώνας», πάλι με ευθύνη των Δυτικοευρωπαϊκών χωρών και τη συνδρομή της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, αλλά και

β) τη διαπίστωση, εκ μέρους της Γερμανίας, ότι η καταγραφή των προσφύγων και των μεταναστών στις «χώρες εισόδου», δηλαδή στην Ελλάδα (ιδίως σ’ αυτήν), στην Ιταλία και στην Ισπανία,

δεν ήταν η ενδεδειγμένη, μεθοδεύτηκε, κυρίως από τη Γερμανία, η τροποποίηση της συνθήκης Σένγκεν, αλλά και η ενίσχυση του ρόλου της FRONTEX.

Ειδικότερα την 22α Οκτωβρίου 2013 η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου συνυπέγραψε τον αριθμ. 1051/2013 Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τον οποίο τροποποιήθηκε – συμπληρώθηκε η συνθήκη Σένγκεν (SCHENGEN-2). Για μία ακόμη φορά, σκοπός των τροποποιήσεων και συμπληρώσεων ήταν η προστασία της Γερμανίας και των λοιπών χωρών της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, που αποτελούν πόλο έλξης και προορισμό για τη συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων και των μεταναστών.

Πλέον, με την τροποποίηση της συνθήκης που έγινε με τον προαναφερθέντα Κανονισμό, καθίσταται ευχερέστερη η επαναφορά των ελέγχων στα εσωτερικά σύνορα της Ένωσης ή, όπως συνηθίζεται να λέγεται, το «κλείσιμο των συνόρων». Αρκεί, για παράδειγμα, η διαπίστωση, ότι η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης (π.χ. της Ελλάδας) δεν είναι επαρκής ή δεν είναι εφικτή. Παράλληλα, η διάρκεια του «κλεισίματος των συνόρων» (επαναφοράς των ελέγχων) από τριάντα ημέρες αυξήθηκε σε έξι μήνες, με δυνατότητα παράτασης για δύο έτη (βλ. άρθρο 23 παρ. 4 – SCHENGEN-2). Με αυτές τις τροποποιήσεις, τέθηκε ουσιαστικά και η λογική των hotspots (κέντρα φιλοξενίας και κέντρα φύλαξης) στην Ελλάδα.

Όλα αυτά υπεγράφησαν από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις (Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά – Βενιζέλου), που στηρίζονται από κόμματα (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.), τα οποία σήμερα εμφανίζονται τιμητές και ως σωτήρες, κατηγορώντας όλους τους άλλους. Αυτό, ωστόσο δεν εξαγνίζει τις εγκληματικές ευθύνες της τωρινής κυβέρνησης, στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω.

Πρέπει, όμως να επισημανθεί, ότι στη συνθήκη Σένγκεν δεν μετέχουν αυτή τη στιγμή πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ορισμένες από τις οποίες επιθυμούν συνειδητά να διατηρήσουν τους ελέγχους στα σύνορά τους. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις οποίες δεν ισχύει σήμερα η συνθήκη Σένγκεν, είναι η Αγγλία, η Ιρλανδία, η Κροατία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Κύπρος.

Συγκρατείστε το γεγονός, ότι για την Κύπρο και τη Βουλγαρία, δύο όμορες με την Ελλάδα, αλλά και με την Τουρκία, χώρες, δεν αντιμετωπίζουν μεταναστευτικό ρεύμα, παρά το γεγονός, ότι η Βουλγαρία έχει εκτεταμένα χερσαία σύνορα με την Τουρκία. Η διαφοροποίησή τους με την Ελλάδα, συνίσταται στο ότι α) δεν ισχύει σ’ αυτές η συνθήκη Σένγκεν, β) έχουν πιο αυστηρή εσωτερική νομοθεσία και γ) έχουν σοβαρή και σταθερή εξωτερική πολιτική.

Αντιθέτως, η Ελλάδα, υιοθετώντας εσωτερική νομοθεσία ιδιαιτέρως ευνοϊκή για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, αρχής γενομένης από την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, σε συνδυασμό με όσα επακολούθησαν στο κομβικό για τις εξελίξεις έτος 2015, οδήγησαν στη σημερινή τραγωδία, τόσο για τη χώρα μας, όσο και για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για τους οποίους υποκριτικά κόπτεται η κυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.

Είναι σημαντικό επίσης ν΄ αναφερθεί ο ρόλος που παίζει ο φράχτης στον Έβρο, για τον οποίο ορισμένοι δολίως και ορισμένοι από άγνοια της κατάστασης ή από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ζητούσαν να μην κατασκευασθεί και πλέον να κατεδαφισθεί. Πριν την κατασκευή του φράχτη, οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές διοχετεύονταν από τους Τούρκους διακινητές μέσω Έβρου. Το πρόβλημα ήταν μεγάλο. Πλην όμως, με την κατασκευή του φράχτη, σχεδόν εξαλείφθηκε η μεταναστευτική ροή από τα χερσαία σύνορα της χώρας μας με την Τουρκία.

Θα ανέμενε στη συνέχεια κάποιος, να διοχετευθούν αυτές οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές στη Βουλγαρία, της οποίας τα χερσαία σύνορα με την Τουρκία είναι επίσης εκτεταμένα, αλλά και δεν υπάρχει το εμπόδιο κάποιου μεγάλου φράχτη. Αυτό, ωστόσο, δεν συνέβη, διότι απλούστατα προστάτευσε τη Βουλγαρία το γεγονός, ότι δεν ήταν μέλος της συνθήκης Σένγκεν, όπως η Ελλάδα, αλλά και ότι είχε αυστηρότερη εσωτερική νομοθεσία για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αυτό πρακτικά σήμαινε, ότι όποιος εισερχόταν στη Βουλγαρία δεν είχε την ίδια ευκολία να μεταβεί σε χώρες της βόρειας και της δυτικής Ευρώπης (κυρίως στη Γερμανία και στη Σουηδία). Ως εκ τούτου, οι μεταναστευτικές ροές διοχετεύθηκαν από τους Τούρκους διακινητές στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.

Πλην όμως, αυτές οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές προς τα νησιά της χώρας μας έλαβαν τεράστιες διαστάσεις από τα τέλη της ανοίξεως του 2015. Το μόνο που άλλαξε και δικαιολογεί αυτήν την τεράστια αύξηση της μεταναστευτικής – προσφυγικής ροής προς τη χώρα μας, ήταν η εγκληματική για τη χώρα μας, αλλά και για τους ίδιους τους δυστυχείς πρόσφυγες και μετανάστες, πολιτική ανοικτών συνόρων, που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Τα πάντα μετεβλήθησαν απότομα, όταν η τότε αρμόδια Υπουργός Τασία Χριστοδουλοπούλου, έστειλε, με δημόσιες δηλώσεις της, το μήνυμα και στη συνέχεια την αντίστοιχη εντολή προς τους συνοριοφύλακες, ότι ουδείς παρανόμως εισελθών στη χώρα θα συλλαμβάνεται, αλλά και δεν θα εγκλείεται σε ειδικούς καταυλισμούς, οι ελάχιστοι των οποίων καταργήθηκαν, αντί να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης σ’ αυτούς.

Παράλληλα, ο υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ., δημοσίως και ευθέως δήλωσε, ότι πολιτική της Ελλάδας είναι να αφήσει ελεύθερη τη δίοδο σε πρόσφυγες και μετανάστες, προκειμένου στη συνέχεια να προωθηθούν στη Γερμανία και στις άλλες χώρες της βόρειας και της δυτικής Ευρώπης . Απείλησε μάλιστα και για διευκόλυνση εισόδου τζιχαντιστών στην Ευρώπη.

Όλα, λοιπόν, καταδεικνύουν, ότι η «πολιτική» της κυβέρνησης ήταν προϊόν πάγιων ιδεοληψιών, επικίνδυνων για τη χώρα μας, τις συνέπειες των οποίων βιώνουμε σήμερα. Δυστυχώς η κατάσταση θα επιδεινωθεί μετατρέποντας τη χώρα σε απέραντη αποθήκη εξαθλιωμένων προσφύγων και μεταναστών με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε όλους τους τομείς (υγεία, ασφάλεια, οικονομία, κλπ). Παράλληλα, αυτή η πολιτική, στοχοποίησε τη χώρα μας, εμφανίζοντάς την παγκοσμίως, ως «ξέφραγο αμπέλι» και ως μη τηρούσα τις συμφωνίες, που υπογράφει. Αντί δηλαδή, να στοχοποιείται η Τουρκία και ο καταστροφικός ρόλος της, τόσο στη Συρία, όσο και στο ζήτημα των προσφυγικών – μεταναστευτικών ροών, η ελληνική κυβέρνηση κατόρθωσε να στοχοποιήσει τη χώρα μας, αλλά και να την αφήσει χωρίς συμμαχίες, όχι μόνο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και μεταξύ των βαλκανικών χωρών.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι, αμέσως μετά από αυτή τη σοβαρή και εγκληματική στροφή στη μεταναστευτική «πολιτική» της χώρας (εάν ποτέ υπήρξε δομημένη μεταναστευτική πολιτική), μειώθηκαν απότομα οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές προς την Ιταλία και προς την Ισπανία. Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός, ότι μετανάστες και πρόσφυγες από τις χώρες της βόρειας και υποσαχάριας Αφρικής προτιμούν πλέον να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι φθάνοντας στα παράλια της Τουρκίας, αφού προηγουμένως διασχίσουν τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τη Μικρά Ασία, προκειμένου να περάσουν απέναντι στα ελληνικά νησιά, ρισκάροντας ακόμη και τη ζωή τους στην ταραγμένη θάλασσα του Αιγαίου, αντί να επιλέξουν τις πλησιέστερες σ’ αυτούς χώρες της Ιταλίας και της Ισπανίας, όπως συνέβαινε πριν το καλοκαίρι του 2015.

Υπό αυτή την έννοια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρει τεράστιες ευθύνες, τόσο για το ανθρώπινο δράμα, που συντελείται στις ακτές του Αιγαίου και πλέον και στο εσωτερικό της χώρας μας, όσο και για το εθνικό έγκλημα, που συντελείται σε βάρος της χώρας μας.

Εάν μάλιστα ληφθούν σοβαρά υπόψη οι απόψεις, που δημοσίως εκφράσθηκαν από αρμοδίους Υπουργούς της Κυβέρνησης (Ξυδάκη και Μουζάλα), ότι δηλαδή οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές θα συμβάλλουν στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας, αποδεικνύεται δυστυχώς περίτρανα ότι υπάρχει αδυναμία αντιλήψεως από την Κυβέρνηση ενός τεράστιου προβλήματος. Ενός προβλήματος που γίνεται οξύτερο διότι με την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης αυξάνεται διαρκώς και η φυγή – μετανάστευση Ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό. Έτσι ίσως θα πρέπει να ανησυχούμε, πως ό,τι συμβαίνει αποτελεί μέρος ενός καλοσχεδιασμένου σχεδίου, που επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα από χώρα σε χώρο αποθήκευσης λαθρομεταναστών, εξ αιτίας του καταστροφικού συνδυασμού ανικανότητας και στείρας ιδεοληψίας της Κυβέρνησης, προκειμένου ο όγκος των μεταναστευτικών ροών να κρατηθεί και όσο αντέξει, έξω από τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ.

Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και κατάρρευσης της χώρας είναι ανθρωπίνως αδύνατο να φιλοξενηθούν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους θα εγκλωβιστούν μόνιμα στη χώρα μας. Τίποτε δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Η δε αξιέπαινη προσπάθεια ιδιωτών – πολιτών και ΜΚΟ (όχι όλων, διότι κάποιες διαδραματίζουν ύποπτο ρόλο) δεν δύναται να καλύψει τις τραγικές ανεπάρκειες του ελληνικού κράτους.

4. Η ασύμμετρη απειλή των λαθρομεταναστευτικών εισροών


Οι συνέπειες της μαζικής αυτής λαθρομετανάστευσης κρίνονται σοβαρές σε πολλούς τομείς της κρατικής μας οντότητας όπως στον οικονομικό τομέα, στον τομέα της υγείας, του τουρισμού, της κοινωνικής συνοχής, της παιδείας κλπ. Εκεί όμως που το θέμα είναι μείζον και εθνικής σημασίας, είναι στον τομέα της ασφάλειας της χώρας και της διατήρησης της εθνικής μας υπόστασης ως έθνους.

Τούτο διότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί μια ασύμμετρη απειλή η οποία υποβόσκει στα θεμέλια του συστήματος αμύνης και ασφαλείας της χώρας καθ΄ όσον:

Α. Οι λαθρομετανάστες στην συντριπτική πλειοψηφία τους, πλην ελαχίστων Συρίων, είναι Μουσουλμάνοι και συνδέονται εθνολογικά και θρησκευτικά με τον εξ ανατολών εχθρό μας, που είναι βέβαιο ότι θα τους χρησιμοποιήσει και θα τους βοηθήσει να οργανωθούν σε συμπαγείς κοινότητες προκειμένου να τους ποδηγετήσει για την επίτευξη των στόχων του στο Αιγαίο και την Θράκη. Πρέπει δε να θεωρούμε βέβαιο ότι για το ενδεχόμενο αυτό, η Τουρκία έχει ήδη δημιουργήσει την απαραίτητη υποδομή με κατάλληλους ανθρώπους (πράκτορες, στελέχη ειδικών επιχειρήσεων, ειδικούς σε δολιοφθορές κλπ) που ήδη βρίσκονται μεταξύ των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και θα ακολουθήσουν και άλλοι.

Είναι εφιαλτικό μόνο και στη σκέψη το σενάριο μιας κρίσης ή ενός θερμού επεισοδίου με την Τουρκία και ενώ το μείζων της αμυντικής μας προσπάθειας να είναι προσανατολισμένο προς ανατολάς, στα νώτα μας και εντός της χώρας μας να καταστρέφονται εργοστάσια παραγωγής ρεύματος, λιμάνια , αεροδρόμια, υδραγωγεία, νοσοκομεία, γέφυρες, οδικοί άξονες, σιδηροδρομικό δίκτυο ή να σφάζεται άμαχος πληθυσμός.

Β. Επιπρόσθετα πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι μεταξύ των λαθρομεταναστών παρεισέφρησαν ή θα παρεισφρήσουν στελέχη ισλαμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων προκειμένου να συνεχίσουν στην Ελλάδα ή στην υπόλοιπη Ευρώπη το έργο που άρχισαν οι ομοϊδεάτες τους στις Βρυξέλες και στο Παρίσι δημιουργώντας κλίμα ανασφάλειας σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους σε όλο τον Δυτικό κόσμο.

Γ. Εξίσου σοβαρή είναι και η απειλή που δημιουργούν οι λαθρομετανάστες και στην κοινωνική συνοχή της χώρας μας. Προερχόμενοι από χώρες με εντελώς διαφορετικό από εμάς πολιτιστικό και πολιτισμικό επίπεδο, κυρίως δε με διαφορετική θρησκεία που διδάσκει και απαιτεί την εξόντωση όποιου δεν ασπάζεται τις αρχές του κορανίου και τον ισλαμισμό, δημιουργούν κλειστές κοινωνίες. Συγκροτούν έτσι αρραγείς φυλετικές, εθνικές και θρησκευτικές ομάδες που όχι μόνο δεν αφομοιώνονται από τις τοπικές κοινωνίες, όπως αποδεικνύεται σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, αλλά προσπαθούν μαχητικά και δια της βίας να επιβληθούν επ΄ αυτών, αποκτώντας τελικά κοινωνική αυτοδυναμία, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να γίνουν πρόσφυγες στη χώρα τους.

Δ. Τέλος οι λαθρομετανάστες, ένα μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι βέβαιο ότι θα μείνουν στην πατρίδα μας λόγω των δεσμεύσεων και υποχρεώσεων που ανέλαβαν ανεύθυνες πολιτικές ηγεσίες, με τους πολύ αυξημένους ρυθμούς της πληθυσμιακής ανάπτυξής τους, θα καταστούν πολύ γρήγορα πλειοψηφία στη χώρα μας, κατ΄ αρχήν στις περιοχές που θα εγκατασταθούν και εν συνεχεία στο σύνολο του πληθυσμού. Εάν στη Μ. Βρετανία , μια μεγάλη χώρα της Ευρώπης, οι Βρετανοί θα είναι μειοψηφία σε λιγότερο από 10 χρόνια, είναι εύκολο να αντιληφθούμε τις επιπτώσεις που θα έχει για τη χώρα μας αυτό το φαινόμενο όσον αφορά την εθνική μας ασφάλεια και εδαφική μας κυριαρχία , όταν εθνολογικά οι πρόσφυγες είναι συγγενείς με γειτονικά μας κράτη που διεκδικούν εδάφη από τη χώρα μας.

5. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

Ασχέτως, όμως του τι πράττει ή δεν πράττει η κυβέρνηση, είναι σημαντικό να γνωρίζει ο πολίτης, ότι υπήρχαν και υπάρχουν δυνατότητες αντιμετώπισης του προβλήματος, πάντοτε εντός του πλαισίου της διεθνούς νομιμότητας, τις οποίες όμως η ελληνική πολιτική αποφεύγει συστηματικά να αξιοποιήσει. Όσο όμως παρέρχεται ο χρόνος και η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο οι δυνατότητες περιορίζονται δραματικά. Για τον λόγο αυτό μεταξύ ενδεχομένως και άλλων μέτρων προτείνεται να μελετηθούν και τα παρακάτω.

Α. Να καταγγελθεί με κάθε τρόπο ο ρόλος της Τουρκίας και να επιδιωχθεί η λήψη μέτρων σε βάρος της. Απαιτείται επικοινωνιακή εκστρατεία. Το δε δικαίωμα «βέτο», το οποίο διαθέτουμε σε όλους τους οργανισμούς, στους οποίους μετέχουμε από κοινού με την Τουρκία, πρέπει πλέον να ασκείται συστηματικά από την κυβέρνηση σε σχέση με τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα είχαμε πολλούς συμμάχους, δεδομένου, ότι ήδη η Τουρκία είναι «στριμωγμένη» διεθνώς στο ζήτημα της Συρίας και της εκ μέρους της ενίσχυσης των τζιχαντιστών.

Β. Οικοδόμηση συμμαχιών με τις βαλκανικές χώρες, οι οποίες, εάν υποκύψει η Ελλάδα, θα είναι ο επόμενος στόχος της Τουρκίας, αλλά και με τις υπόλοιπες «χώρες εισόδου» της συνθήκης Σένγκεν, οι οποίες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με την Ελλάδα, αλλά πλέον σε μικρότερο βαθμό, ελέω της δικής μας άφρονος πολιτικής.

Γ. Καταγγελία του ρόλου της Τουρκίας για το προσφυγικό στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε το οποίο ήδη αναγνώρισε ότι οι μεγάλες προσφυγικές ροές είναι «απειλές για την Ειρήνη».

Δ. Να καταστεί η Ελλάδα μη ελκυστική χώρα προορισμού για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και να ποινικοποιηθεί, με αυστηρές ποινές, η παράνομη είσοδος στη χώρα μας για όλους τους εισερχομένους, πλην όσων αποδεικνύουν, ότι είναι πρόσφυγες πολέμου και όσων κινδυνεύει η ζωή τους στην Τουρκία.

Ε. Να αυστηροποιηθεί η νομοθεσία για τους διακινητές προσφύγων και μεταναστών, με την τιμωρία τους να είναι παραδειγματική.

Στ. Να ενεργοποιηθούν τα κέντρα κράτησης μεταναστών, στα οποία όμως θα υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, και να εξασφαλισθεί η ταχύτατη επαναπροώθησή τους στη χώρα τους.

Ζ. Να εξασφαλισθούν ανθρώπινες συνθήκες, εντός οργανωμένων καταυλισμών, αποκλειστικά για τη φιλοξενία προσφύγων πολέμου, σε περιοχές, που θα επιλεγούν προσεκτικά, κατόπιν συνεννόησης με τους τοπικούς φορείς.

Η. Να επιδιωχθεί η διαλογή και ταυτοποίηση μεταναστών – προσφύγων να πραγματοποιείται στην Τουρκία και η μετακίνησή τους να γίνεται απευθείας από εκεί στα κράτη υποδοχής.

Θ. Ενεργοποίηση όλων των μηχανισμών εσωτερικής ασφάλειας της χώρας, ώστε να αποτραπεί η δημιουργία τρομοκρατικών πυρήνων και προβοκάτσιας, αλλά και να εντοπισθεί και απενεργοποιηθεί η παράνομη δραστηριότητα ύποπτων ΜΚΟ.

Ι. Η απεμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων από τις ΄΄ δουλείες φιλοξενίας ΄΄ μεταναστών –προσφύγων – λαθρομεταναστών ( έργο ξένο και απαξιωτικό για την αποστολή τους) και εμπλοκή τους σε συνεργασία με το Λιμενικό Σώμα και την Αστυνομία στην επιτήρηση των νησιωτικών συνόρων μας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ως εκ της αποστολής τους και της κεκτημένης τεχνογνωσίας τους αλλά και του σύγχρονου τεχνικού εξοπλισμού που διαθέτουν όπως, θερμικά και νυκτερινά μέσα επιτήρησης, μη επανδρωμένα εναέρια μέσα, αλλά και τα μέσα της Αεροπορίας Στρατού και ανάλογα σκάφη του Π.Ν. είναι πολλαπλά χρησιμότερες για την αντιμετώπιση του θέματος σε ένα έργο που ουδείς άλλος δύναται να παρέχει, από το να μαγειρεύουν συσσίτια ή να εγκαθιστούν καταλύματα και τουαλέτες, έργο απαραίτητο μεν αλλά που μπορεί να το αναλάβουν άλλοι φορείς.

Ια. Να ζητήσουμε την αλλαγή της συνθήκης Σένγκεν και ιδίως του Κανονισμού με αριθμ. 343/2003 (ASYLO , ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ), με απειλή αποχώρησης της χώρας μας από τη συνθήκη, την οποία απειλή να υλοποιήσουμε, εάν δεν υπάρξουν δραστικές αλλαγές στη συνθήκη, καθ΄ όσον, το περιεχόμενό της και των «Παραρτημάτων» της είναι εξοργιστικά ετεροβαρές για τις «χώρες εισόδου».

6. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κλείνοντας την παραπάνω καταγραφή σκέψεων και απόψεων, εκτιμάται ότι πριν και πάνω από κάθε μέτρο ή ενέργεια για την πρόκληση της αντιμετώπισης της παράνομης διακίνησης ανθρώπων, ως βασικού παράγοντα της λαθρομετανάστευσης , είναι ο σαφής καθορισμός και η κοινή αποδοχή από τις πολιτικές ηγεσίες της φύσης και της οξύτητας του προβλήματος για την πατρίδα μας πέρα από κάθε άλλη σκέψη κομματική ή ιδεοληπτική. Τούτο απαιτεί εκτός των προαναφερθέντων πολιτική συναίνεση και απεμπόληση από όλους των όποιων μικροπολιτικών συμφερόντων που θα δημιουργήσουν στη χώρα ΄΄ ανήκεστο βλάβη΄΄